Wielkopolska Teka Edukacyjna

Biogramy

[kliknij nazwisko, aby przejść do biogramu]

Barańczak Stanisław

Dymarski Lech

Dzierżek Stefan

Fabiańska Barbara

Frankiewicz Maciej Krzysztof

Grupiński Rafał

Kołodziejski Jan

Krynicki Ryszard

Kowalczyk Stanisław

Pałubicki Janusz

Staniewicz Restytut

Śliwa Bogusław

Stanisław Barańczak (1946-2014) – poeta, krytyk literacki, tłumacz, działacz Komitetu Obrony Robotników oraz NSZZ „Solidarność”.

Po ukończeniu filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza został jego pracownikiem naukowym, uzyskując w 1975 r. stopień doktora. W latach 1964–1968 należał do grupy poetyckiej Próby oraz był kierownikiem literackim Teatru Ósmego Dnia. W latach następnych był członkiem redakcji m.in. czasopism „Nurt”, „Odra”, „Twórczość” oraz wydawanych w tzw. drugim obiegu „Zapisu” i „Zeszytów Literackich”. W grudniu 1975 roku sygnował list 59 intelektualistów przeciwko zmianom w konstytucji PRL. Prowadził zajęcia na podziemnym Uniwersytecie Latającym w Poznaniu i Krakowie, a w 1978 podpisał deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych. W 1981 roku wyemigrował do USA, gdzie objął katedrę języka i literatury polskiej na wydziale slawistyki Uniwersytetu Harvarda. Tłumaczył utwory literackie m.in. z języka angielskiego, rosyjskiego i litewskiego. Był współtwórcą poznańskiej szkoły przekładu.

Lech Dymarski, ur. 1949 w Poznaniu. W 1977 r. ukończył Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (polonistyka), a w 1980 r. Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, Wydz. Scenariuszowy. Poeta nurtu tzw. Nowej Fali, współtwórca Teatru Ósmego Dnia i Salonu Niezależnych. Od 1976 r.  podjął współpracę ze środowiskiem opozycyjnym związanym z Komitetem Obrony Robotników/Komitetem Samoobrony Społecznej KOR; Od końca lat 70.tych represjonowany przez władze: zwalniany z pracy i objęty zakazem druku. Publikował w prasie podziemnej m.in. w NOWEj, pismach niezależnych „Krytyka” i „Puls”, w wydawnictwach emigracyjnych.

Po wybuchu strajków w sierpniu 1980 r. współautor i sygnatariusz listu otwartego poznańskich środowisk naukowych, twórczych i duszpasterskich popierającego strajk w Stoczni Gdańskiej. Zaangażowany w zbiórkę pieniędzy dla strajkujących. Od 11 września 1980 członek Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Zakładowego w Poznaniu, pełniący funkcję rzecznika prasowego i uczestniczący w negocjacjach „Solidarności” z władzami województwa poznańskiego; Następnie, po wyborach we wrześniu 1981 r. członek Prezydium Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” Wielkopolska, delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów, członek Komisji Krajowej.

Po wprowadzeniu stanu wojennego internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, następnie w Warszawie-Białołęce (13-24 maju 1982 uczestnik głodówki), zwolniony w listopadzie 1982.  W latach 1984 – 1989 założyciel i przewodniczący Międzyzakładowej Rady „S”, wydawca i redaktor pisma „Komunikat”. 1987-1989 członek Komisji Interwencji i Praworządności „S”. Od 1990 w Komitecie Obywatelskim przy Przewodniczącym „Solidarności” L. Wałęsie. W 1990 współzałożyciel poznańskiego Radia Obywatelskiego. W 1992 doradca premiera Jana Olszewskiego, 1992-1993 doradca prezesa NIK Lecha Kaczyńskiego, 1993-1995 członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, 1999-2002 wiceprezes Polskiej Agencji Informacyjnej. 1990-2002 felietonista „Tygodnika Solidarność”.

Stefan Dzierżek (1913-2005) – jezuita, żołnierz Armii Krajowej, rektor Kolegium Jezuitów w Kaliszu, organizator i działacz opozycji

W 1928 r. wstąpił do nowicjatu oo. Jezuitów w Kaliszu. W latach 1937-1939 studiował fizykę na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie. W czasie drugiej wojny światowej uczestniczył jako ochotnik sanitariusz w kampanii wrześniowej 1939 r., następnie był żołnierzem Armii Krajowej. Po aresztowaniu w 1942 r. przez gestapo został osadzony w więzieniu w Łukiszkach a następnie w obozie dla księży i zakonników w Poniewieży. Po uwolnieniu w 1944 r. przyjął święcenia kapłańskie, a w 1946 r. podjął studia teologiczne. Od 1949 r. sprawował m. in. urzędy superiora oo. Jezuitów w Lublinie, rektora Kolegium Jezuitów w Kaliszu, przełożonego Prowincji Wielkopolsko-Warszawskiej. W 1978 r. ponownie obwołany rektorem Kolegium Jezuitów w Kaliszu, podjął współpracę z tamtejszymi środowiskami opozycyjnymi i tworzenie ich struktur (m. in. ROPCiO we współpracy z Leszkiem Moczulskim). W 1980 r. odprawiał msze św. w intencji strajkujących robotników. Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. zorganizował przy klasztorze oo. Jezuitów w Kaliszu oddział Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. W latach 1982-1983 odprawiał msze św. w comiesięczne rocznice wprowadzenia stanu wojennego. W styczniu 1983 r. został skazany wyrokiem sądu na rok więzienia w zawieszeniu, a w maju tego roku aresztowany i osadzony w zakładzie karnym w Strzelinie. Inicjował spotkania z działaczami opozycji, przechowywał fundusze i dokumenty podziemnych struktur kaliskiej „Solidarności”. Utworzył Duszpasterstwo Rolników Indywidualnych Okręgu Kalisko-Sieradzkiego oraz Duszpasterstwo Ludzi Pracy Solidarność Kaliska im. ks. Jerzego Popiełuszki. W 1984 r. organizował wystawę „Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920”.W 1989 współorganizował Komitet Obywatelskiego Województwa Kaliskiego.

 

Barbara Fabiańska, (ur. 1957)

W 1984 r. ukończyła Politechnikę Poznańską (informatyka).  We wrześniu 1980 zakładała (wraz z innymi studentami) i działała w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów Politechniki Poznańskiej oraz w strukturach międzyuczelnianych oraz krajowych . W 1982 działaczka podziemnego NZS PP, organizatorka działalności wydawniczej i kolportażu, założycielka podziemnej drukarni sygnowanej dwiema nazwami: Drukarnia im. 13 grudnia i Drukarnia im. Romka Strzałkowskiego. Współorganizatorka akcji protestacyjnych w Poznaniu. 4 października 1982 aresztowana, przetrzymywana przez pół roku w Areszcie Śledczym na ul. Młyńskiej w Poznaniu. 9 maja 1983 wyrokiem Sądu Wojsk Lotniczych w Poznaniu z postępowanie wobec niej umorzono. W drugiej połowie lat 80. tych XX w. współpracownik podziemnego Wydawnictwa Karta w Warszawie (m.in. gromadziła poznańskie wydawnictwa podziemne, autorka tekstu do książki Polityczni, 1986), sekretarz redakcji podziemnego pisma „Czas”, współorganizatorka niezależnego Klubu „Słońce” konsolidującego poznańską opozycję. 1987–1991 założycielka i kier. Archiwum Wschodniego Oddział w Poznaniu. W 1989 sekretarz redakcji informatora wyborczego Komitetu Obywatelskiego „S” w Poznaniu „Głos Wolny”, 1990 pisma „Obserwator Wielkopolski” oraz dziennikarka TVP Odział w Poznaniu. Od 1990 autorka artykułów historycznych m.in. dla „Kroniki Miasta Poznania” i Oficyny Wydawniczej Volumen w Warszawie, reportaży telewizyjnych, filmów dokumentalnych, wystaw. W 1991- 1995 zainicjowała prace, następnie założyła i kierowała poznańskim Ośrodkiem Karta. Kurator i współautorka scenariuszy ekspozycji stałych oddziałów Wielkopolskiego Muzeum Walk Niepodległościowych (m. in. Muzeum Powstania Poznańskiego – Czerwiec 1956 (2007), Muzeum Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 (2009).

Maciej Krzysztof Frankiewicz (1958-2009) – działacz niepodległościowy, polityk, wiceprezydent miasta Poznania.

Jako student architektury politechniki w Poznaniu był współzałożycielem tamtejszego Niezależnego Zrzeszenia Studentów we wrześniu 1980 oraz poznańskiej grupy Konfederacji Polski Niepodległej. Uczestnik strajków studenckich w 1980 i 1981 roku. Po ogłoszeniu stanu wojennego ukrywał się przed komunistycznymi władzami, równocześnie współorganizując podziemnej drukarni. Wielokrotnie Aresztowany i internowany od stycznia 1982 r. wielokrotnie uciekał m. in. z Ośrodka Odosobnienia w Gębarzewie (3 marca), szpitala wojskowego w Elblągu (23 listopada) i Aresztu Śledczego Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Lesznie (6 maja 1984 r.). We wrześniu 1983 r. był współzałożycielem Solidarności Walczącej Oddział Poznań, w ramach której organizował nasłuch Służby Bezpieczeństwa, manifestacje, akcje kolportowania ulotek, wywieszania flag, malowania na murach i inne. Stworzone przez niego drukarnie obsługiwały większość podziemnych organizacji stanu wojennego w Poznaniu, emitując m.in. druki i czasopisma „Solidarność Walcząca”, „Czas”, „Czas Kultury”, „Komentarz”. 13 maja 1985 r. został aresztowany i przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Poznaniu, z którego został zwolniony na mocy amnestii we wrześniu 1986 roku. 22-23 sierpnia 1988 r. współorganizował strajk w Zakładach im. Hipolita Cegielskiego w Poznaniu. Z jego inicjatywy w wyniku okupacji budynku Komitetu Wojewódzkiego PZPR nieruchomość ta została przekazana Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W latach 1989-1990 organizował demonstracje przeciwko prezydenturze Wojciecha Jaruzelskiego i stacjonowaniu wojsk ZSRS w Polsce oraz żądające likwidacji Służby Bezpieczeństwa. W latach 1998-2009 był radnym i wiceprezydentem miasta Poznania.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007), a pośmiertnie Krzyżem

Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).

Rafał Grupiński, ur. 1952 we Wronkach. W 1976 r. ukończył Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (polonistyka).

W okresie 1976-1980 współpracował z opozycją demokratyczną m. in. KSS KOR, kolportował „Biuletyn Informacyjny” KOR/KSS KOR, książki niezależnej oficyny wydawniczej NOWa, „Witrynki Literatów i Krytyków”, paryskiej „Kultury”; 1977-1980 współorganizator działalności Studenckiego Komitetu Solidarności; W 1977-1981 nauczyciel i bibliotekarz w kolejnych poznańskich szkołach, gdyż był zwalniany z pracy nauczyciela z przyczyn politycznych; W latach 1981-2008 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu.

Od września 1980 należał do Komisji Zakładowj NSZZ „Solidarność” Pracowników Oświaty i Wychowania przy Zarządzie Regionu Wielkopolska, w lipcu 1981 delegat na I WZD Regionu Wielkopolska, członek władz krajowych Komisji POiW (zaangażowany w negocjacje dot. podręczników szkolnych); kolporter niezależnego „Biuletynu Oświaty i Wychowania NSZZ «Solidarność»”, wydawnictw KZ, „Obserwatora Wielkopolskiego”. Po 13 grudnia 1981 współpracownik podziemnej „Solidarności” Poznań, kolporter kilkudziesięciu pism podziemnych, książek, ulotek, kaset audio, wydawnictw okolicznościowych; 1982-1984 przez kilka miesięcy w jego mieszkaniu ukrywał się po ucieczkach Maciej Frankiewicz; współpracownik Radia „S” w Poznaniu, uczestnik rozpowszechniania planów technicznych do emisji radiowych (tranzystory wysokiej mocy) w głównych ośrodkach w Polsce. W 1983 nawiązał kontakt z Solidarnością Walczącą, współzałożyciel poznańskiego dwutygodnika „Solidarność Walcząca” i jego redaktor oraz autor licznych tekstów. Od 1983 współorganizował podziemną działalność wydawniczą (materiały, sprzęt poligraficzny, lokal); współpracownik Ireny Lasoty (Fundusz IDEE Francja), Jerzego Giedroycia, pism paryskich: „Kultury”, „Kontaktu”, „La Nouvelle Alternative”, londyńskiego „Pulsu”; Committee in Support of Solidarity, Partii Zielonych (RFN), Pale Jalta we Frankfurcie n. Menem, dostarczającym do Polski sprzęt i materiały poligraficzne, pieniądze, leki, także odzież. W lipcu 1983 aresztowany, przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Poznaniu, następnie areszt uchylono na mocy amnestii. 1984-1985 współtwórca i organizator prac zespołu redakcyjnego oraz działalności wydawniczej czasopisma „Czas”; w 1985 założyciel (z Anną Grupińską, Dariuszem Gościniakiem, Krzysztofem Czyżewskim, Andrzejem Piątkiem) i wieloletni (do 1998 r.) redaktor podziemnego czasopisma „Czasu Kultury”. W prasie podziemnej publikował m.in. pod pseudonimami: J.O., Jerzy Okoniewski, Stanisław Stanisławski, Szymon Staropolski, Roman Grot.

W latach 1994-1996 redaktor naczelny magazynu kulturalnego TVP „Pegaz” oraz dyr. Telewizji Edukacyjnej; 1999-2001 prezes Zarządu Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych SA, 2001-2005 dyr. generalny, prezes Zarządu Wydawnictwa Prószyński i S-ka w Warszawie. Od 2005 poseł RP z listy PO; Autor licznych tomików wierszy m. in. W ziemi cieniach (SW Oddział Poznań, 1984), Bieg w ciemność (Poznań 1998) i Uspokojenie (Warszawa 2009).

Jan Kołodziejski, (1963-2018).

Urodzony w Poznaniu. W 1984 ukończył II LO dla Pracujących w Poznaniu. W latach 1980-1983 aktywny członek Poznańskiego Towarzystwa Fotograficznego. W latach 1981-1989 fotoreporter poznańskiej opozycji.

Podczas stanu wojennego założyciel i szef funkcjonującej w jego mieszkaniu drukarni współpracującej z Tymczasowym Zarządem Regionu Wielkopolska, organizator drukarni w innych punktach miasta, szkolił kolejnych podziemnych drukarzy w poligrafii na terenie Wielkopolski. Drukował i kolportował m. in. pisma „Solidarni”, „Biuletyn Wojenny”, „Okno”, „Lech”, „Wiraże”, „Solidarność – Poznań”, ulotki; z matryc przywiezionych do Poznania, a także „Tygodnik Mazowsze”. W latach 1986-1989 założyciel, szef Agencji Fotograficznej Solidarność. Autor największego zbioru fotografii dokumentującego działalność opozycji w regionie (kilka tysięcy). Na przełomie lat 1989 i 1990 pojechał wraz z konwojem jadącym z pomocą do Rumunii, aby udokumentować upadek rządów Nicolae Ceaușescu. Powstała wówczas jedyna w Polsce kolekcja reporterskiej fotografii z tego kraju.

Po przełomie politycznym, w latach 1989-1992 kierownik drukarni Zarządu Regionu „S” Wielkopolska. W latach 1992-2001 przebywał w USA. Od 1990 jego  fotografie prezentowano na wystawach i publikowano w książkach, m.in. wydanie albumowe: Dekada. Czas nadziei i oporu. Poznań 1980-1989 (2005), wydawano jego albumy autorskie: Poznań w drodze do wolności. Fotografie Jana Kołodziejskiego (2009), Solidarni z Rumunią, grudzień 1989 – styczeń 1990 (2009), Poznańska opozycja demokratyczna 1981-1989 w obiektywie Jana Kołodziejskiego (2011). Od 2001 pracownik poznańskiego oddziału IPN.

Ryszard Krynicki (ur. 1943) – poeta, tłumacz i wydawca.

Studiował filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Debiutował w poznańskim klubie „Od Nowa”.

Był jednym z sygnatariuszy Listu 59, przedłożonego władzom w proteście przeciw zmianom w konstytucji PRL. W latach 1976-1980 cenzura objęła jego twórczość zakazem druku. Był współpracownikiem KOR. W maju 1980 r. uczestniczył w głodówce protestacyjnej w kościele pw. św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej, zorganizowanej w ramach protestu przeciwko uwięzieniu Dariusza Kobzdeja i Mirosława Chojeckiego. Publikował w opozycyjnych czasopismach, m.in. w Solidarności Wielkopolski, Obserwatorze Wielkopolskim, Bez Debitu i Zeszytach Literackich. Jest laureatem licznych nagród literackich, został odznaczony przez ministra kultury Srebrnym Medalem „zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Stanisław Kowalczyk, ojciec Honoriusz (1935-1983) – dominikanin, duszpasterz młodzieży szkolnej i akademickiej oraz poznańskiej opozycji.

Po ukończeniu Małego Seminarium Księży Marianów w Warszawie wstąpił w 1952 r. do nowicjatu oo. Dominikanów w Poznaniu i w 1961 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1962 r. ukończył Kolegium Filozoficzno-Teologicznego oo. Dominikanów w Krakowie (1962). W latach 1970-1971 przebywał  we Francji i Włoszech, następnie pracował jako katecheta w Tarnobrzegu.

Od 1974 r. pełnił funkcję głównego duszpasterza młodzieży akademickiej w przy kościele klasztornym oo. Dominikanów w Poznaniu. W 1978 r. zainicjował wydawanie przez klasztor pisma „Przystań”, na którego łamach obok tematów religijnych poruszane były kwestie społeczne i historyczne. W sierpniu 1980 r. zaangażował się jako opiekun duchowy „Solidarności” oraz studentów w Poznaniu. Udzielał wsparcia w czasie strajków studenckich, m. in. w sprawie rejestracji Niezależnego Zrzeszenia Studentów w lutym 1981 r. Po wprowadzeniu stanu wojennego zaangażował się w udzielaniu pomocy osobom internowanym, represjonowanym oraz ich rodzinom oraz gromadził informacje na ich temat. Organizował msze święte odprawiane za Ojczyznę, uroczystości z okazji patriotycznych rocznic, udzielał posług duchowych poznańskiej opozycji.

17 kwietnia 1983 r. odniósł ciężkie obrażenia w wyniku wypadku samochodowego, do którego doszło pod Wydartowem. Zmarł po przewiezieniu go do szpitala w Poznaniu. Wobec powszechnego przekonania o udziale Służby Bezpieczeństwa w wypadku jego pogrzeb, który odbył się 12 maja, przyjął formę  manifestacji religijnej i patriotycznej, która zgromadziła kilkanaście tysięcy uczestników.  Wznowione w 1991 oraz 2001 r. śledztwa w sprawie śmierci o. Honoriusza zostały umorzone.

 

Janusz Pałubicki (ur. 1948) w Wałbrzychu.

Ukończył w 1973 r. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (historia sztuki). W latach 1972-1982 kierownik biblioteki Instytutu Historii Sztuki UAM. Od września 1980 w „Solidarności”, członek Komitetu Założycielskiego na UAM; od października 1980 członek Komitetu Organizacyjnego przy Międzyzakładowym Komitecie Zakładowym Wielkopolska inicjującego i wspierającego powstawanie zakładowych struktur „S” w woj. poznańskim, od września 1980 w Prezydium MKZ, delegat na I Krajowy Zjazd Delegatów.

13 grudnia 1981 internowany w Ośrodku Odosobnienia w Gębarzewie, 8 marca 1982 zwolniony ze względu na stan zdrowia. W lipcu 1982 podjął działalność podziemną i został przewodniczącym Konspiracyjnego Zarządu Regionu Wielkopolska „S”, następnie od listopada 1982 został członkiem krajowej struktury podziemnej „Solidarności” Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. 28 grudnia 1982 aresztowany, przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Poznaniu, 10 października 1983 skazany wyrokiem Sądu Wojsk Lotniczych w Poznaniu na 4 lata więzienia (zmniejszonym do 2 lat na mocy amnestii); osadzony w ZK w Strzelinie – od 5 grudnia 1983 uczestnik głodówki (104 dni) o status więźnia politycznego, przymusowo dokarmiany, zakończył strajk w przededniu wszczepienia stymulatora serca, 5 czerwca 1984 zwolniony warunkowo ze względu na stan zdrowia. Od 1985 na rencie. W drugiej połowie lat 80. tych XX w. kontynuował działalność podziemną, m. in. jako przewodniczący Wielkopolskiej Rady „Solidarności”, członek TKK i jawnej Tymczasowej Rady „S”, 1987. Od grudnia 1988 członek Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym „S” L. Wałęsie. W 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu; członek KO „S” w Poznaniu. 1990-1997 przewodniczący Zarządu Regionu NSZZ „Solidarność” Wielkopolska, delegat na kolejne Krajowe Zjazdy Delegatów, członek Komisji Krajowej, 1991-1992 skarbnik. W latach 1997-2001 poseł RP z listy AWS; minister koordynator służb specjalnych w rządzie Jerzego Buzka, inicjator utworzenia Instytutu Pamięci Narodowej.

 

Restytut Staniewicz (1929-2011) – urodzony w Wilnie, zmarł w Poznaniu. Absolwent Uniwersytetu Poznańskiego (Wydz. Prawno-Ekonomiczny).Historyk, pracownik Instytutu Zachodniego i Biblioteki Kórnickiej w Poznaniu. W 1945 przyjechał do Poznaniu (z rodziną w ramach tzw. akcji repatriacyjnej). Od 1974 – członek Konwentu Nurtu Niepodległościowego. Współpracownik KOR, uczestnik ROPCiO. Po Sierpniu 1980 r.  w „Solidarności”. Na przełomie lat 80. i 90. XX w. działał PPS i w KPN. W latach 1973–1974 organizator nieformalnych spotkań (w prywatnych mieszkaniach), m.in. z okazji 11 XI i wybuchu powstania styczniowego (niektóre z udziałem Leszka Moczulskiego). W VII 1976 uczestnik zbiórek pieniężnych dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa, kolporter prasy i publikacji niezależnych (m.in. wydawnictw Polskiego Porozumienia Niepodległościowego, KOR/KSS KOR, ROPCiO, SKS). Od 1977 w ROPCiO, od 1977 prowadził Punkt Konsultacyjno-Informacyjny w mieszkaniu przy ul. Chełmińskiej 6, udostępniał mieszkanie dla Towarzystwu Kursów Naukowych  w Poznaniu;. 1977–1981 organizator/współorganizator upamiętniania (akcje ulotkowe, msze) rocznic odzyskania niepodległości, Poznańskiego Czerwca 1956, zbrodni katyńskiej, śmierci Józefa Piłsudskiego. 1979–1980 współorganizator Klubu Samoobrony Społecznej Regionu Wielkopolsko-Kujawskiego. Od III 1981 w „S”; III – VII 1981 pracownik MKZ Wielkopolska, organizator Wszechnicy Robotniczej, 1970 – 1991 uczestnik działań (we współpracy z KIK w Poznaniu) na rzecz upamiętnienia działalności ks. Henryka Hlebowicza.

Bogusław Śliwa (1944-1989) – prawnik, działacz związkowy, opozycjonista. Od 1970 r. pracował w prokuraturze w Olsztynie, Świebodzinie i Kaliszu . W 1977 r. został usunięty z PZPR, a w 1978 – zwolniony ze stanowiska wiceprokuratora Prokuratury Rejonowej w Kaliszu. W latach 1979-1980 współpracował z KSS KOR, ROPCiO, Radiem Wolna Europa oraz ze srodowiskiem opozycyjnym działającym przy klasztorze oo. Jezuitów w Kaliszu.  Od sierpnia 1980 r. wspierał strajkujących jako doradca prawny i negocjator, współorganizował NSZZ „Solidarność” i Solidarność Wiejską w regionie kaliskim. Od 13 grudnia 1981 r. w ukryciu, współtworzył podziemne struktury „Solidarności”. W lutym 1982 r. został internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Ostrowie Wielkopolskim, następnie w Gębarzewie i Wojewódzkim Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Gnieźnie, gdzie prowadził głodówki. Po zwolnieniu z internowania w listopadzie 1982 r. organizował manifestacje uliczne i publikował w podziemnych pismach kaliskich – „Społeczeństwu do Przemyślenia”, „Biuletynie Informacyjnym TKK Wielkopolska Południowa” i „Magazynie Polski Walczącej”. Od grudnia 1983 przebywał na emigracji w Sztokholmie, gdzie współpracował z organizacjami emigracyjnymi, m.in. działał w Kongresie Polaków w Szwecji.

Wielkopolska Teka Edukacyjna

creative

Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska (CC BY-NC-ND 3.0 PL)
Więcej informacji tutaj.

Wielkopolska Teka Edukacyjna traktowana jest jako kompletny zbiór, przedziały czasowe (1939-1945; 1946-1969; 1970-1990) są zamkniętymi utworami i każde dodatkowe użycie poszczególnych elementów strony (np. zdjęć) wymaga odrębnej pisemnej zgody.

Znajdz-nas-na-facebooku